Mijn nicht Gerrie kwam weer eens een weekendje bij ons logeren. In dat weekend viel toevallig een kerkelijk feestdag, Allerheiligen genaamd. En dat was een dag dat wij bij ons thuis naar het lof moesten. Graag of niet graag, het hoorde eenmaal zo, ook al had je iemand te logeren. Maar Gerrie mocht kiezen, meegaan of bij ons thuis wachten totdat het lof uit was. Ze koos voor meegaan. Dat wordt gezellig, dacht ik nog. En daar gingen we dan. We moesten wel opschieten, want het was al vrij laat, de plechtigheid kon iedere moment beginnen. We woonden niet zover van de kerk af, dus dat scheelde wel een beetje. Daar aangekomen, stonden de mensen ongeveer buiten. Was het dan zo druk of stonden ze daar gewoon?, vroegen we ons af. Oh, als wij nog maar ergens plaats kunne vinden, dachten we nog bij onszelf. De kerk was inderdaad tjokvol toen we binnenkwamen. Maar we hadden geluk. In een oogopslag zagen we nog 2 lege plekken in een van de zijgangen. Het waren wel klapstoeltjes, maar ja, dat was wel altijd beter dan niks. In het lof werd gezongen, gebeden en gepreekt. Als er werd gezongen, dan moest je gaan staan, werd er gebeden dan moest je knielen en als de pastoor aan zijn preek begon, dan mocht je gaan zitten. Dus we wisten vooraf, wat ons te doen stond met die klapstoel. Bij elk onderdeel van het lof in een andere houding. Je begon met knielen, daarna staan en dan zitten, en als laatste eindigen je weer met knielen. We hebben het geweten, een heel gedoe eer we de ceremonie achter de rug hadden. En daar bij te denken dat dit allemaal zonder al teveel kabaal moest gebeuren. Dat was een hele kunst. We hebben de handelingen goed afgebracht tot het moment dat ik de poot van mijn klapstoel per ongeluk op het knielgedeelte van Gerrie’s klapstoel zette, met het gevolg dat ik 10 cm hoger zat dan zij en daarbij ook nog scheef hing. De plechtigheid ging gewoon verder, maar ik durfde echter de stoel niet meer in de goede stand te zetten, want dat gaf zeker lawaai, dus daar hing ik, in een abnormale houding en maar hopen dat het lof niet te lang meer duurde.We kregen de slappe lach en die heeft tot het einde van de plechtigheid geduurd. Wat aan het altaar allemaal gebeurde hebben vanaf dat moment niets meer van meegekregen, we hadden het gewoon veel te druk met onszelf. Dat krijg je als je te laat komt maar, het was wel een heel gezellig, daar in het lof.
Riny
