Brandend zand.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

Brandend zand en 'n verloren land

En 'n leven vol gevaar

Brandend zand berooft je bijna van 't verstand

En dat alles komt door haar

.

Zwarte Dino, jij wou Nina

Die met Rocco was verloofd

En toen Rocco werd gevonden

Werd jouw onschuld niet geloofd

.

Refrein:

.

In de haven van Marseille

Danst jouw Nina nu voor geld

Slechts de golven zingen zachtjes

Wat van Dino wordt verteld

Refrein:

Dag Har,
Ik kan geen betere omschrijving voor mijn situatie vinden dan "de rek eruit". Har ik heb nog steeds veel klachten, die zoals ooit Anneke Grõnloh zong: "berooft me van het verstand". Dit was tijdens de hitte, die we gehad hebben al helemaal. Ik hoopte dat het na de afkoeling beter zou gaan, maar "moeder Anna" is nog niet fit. "Moeder Anna" noem ik mij in mindere tijden.
Even naar het verhaal van je retraite. Mijn man Piet fietste in 1958 van Brouwhuis naar Venlo voor dezelfde retraite. Alleen ging hij vanwege zijn opkomst in militaire dienst (21 maanden). Heb jij ook nog op het knielbankje in je kamer over je toekomstig leven moeten denken, vraagt hij zich af?
Ik zelf was in 1956 in Valkenburg op "Zonnig Zuiden" in retraite als afscheid van de MULO "De Kreppel"Ik heb goede herinneringen aan die gewijde stilte, want vele jaren heb ik die rust in het klooster menigmaal bezocht. Soms dacht ik wel eens, er is een kloosterling aan mij verloren gegaan..........
Har ik vind je blog nog steeds gaaf, vooral die oude foto's die je erop gezet hebt. Ik hoop dat je nog even doorgaat. Misschien kom ik binnenkort weer op dreef. Ik blijf hopen en bewegen. Moet goed zijn.......
Vader Piet was 4 augustus 14 jaar overleden. Dat was in 1992 en voor mij "einde familie Kierkels". Jaren later heb ik nog eens contact gezocht met jou. Dat ik na zoveel jaren toch nog eens in contact zou komen met de familie Kierkels had ik nooit gedacht.
Anny

Samen naar het lof. Ja gezellig!

Mijn nicht Gerrie kwam weer eens een weekendje bij ons logeren. In dat weekend viel toevallig een kerkelijk feestdag, Allerheiligen genaamd. En dat was een dag dat wij bij ons thuis naar het lof moesten. Graag of niet graag, het hoorde eenmaal zo, ook al had je iemand te logeren. Maar Gerrie mocht kiezen, meegaan of bij ons thuis wachten totdat het lof uit was. Ze koos voor meegaan. Dat wordt gezellig, dacht ik nog. En daar gingen we dan. We moesten wel opschieten, want het was al vrij laat, de plechtigheid kon iedere moment beginnen. We woonden niet zover van de kerk af, dus dat scheelde wel een beetje. Daar aangekomen, stonden de mensen ongeveer buiten. Was het dan zo druk of stonden ze daar gewoon?, vroegen we ons af. Oh, als wij nog maar ergens plaats kunne vinden, dachten we nog bij onszelf. De kerk was inderdaad tjokvol toen we binnenkwamen. Maar we hadden geluk. In een oogopslag zagen we nog 2 lege plekken in een van de zijgangen. Het waren wel klapstoeltjes, maar ja, dat was wel altijd beter dan niks. In het lof werd gezongen, gebeden en gepreekt. Als er werd gezongen, dan moest je gaan staan, werd er gebeden dan moest je knielen en als de pastoor aan zijn preek begon, dan mocht je gaan zitten. Dus we wisten vooraf, wat ons te doen stond met die klapstoel. Bij elk onderdeel van het lof in een andere houding. Je begon met knielen, daarna staan en dan zitten, en als laatste eindigen je weer met knielen. We hebben het geweten, een heel gedoe eer we de ceremonie achter de rug hadden. En daar bij te denken dat dit allemaal zonder al teveel kabaal moest gebeuren. Dat was een hele kunst. We hebben de handelingen goed afgebracht tot het moment dat ik de poot van mijn klapstoel per ongeluk op het knielgedeelte van Gerrie’s klapstoel zette, met het gevolg dat ik 10 cm hoger zat dan zij en daarbij ook nog scheef hing. De plechtigheid ging gewoon verder, maar ik durfde echter de stoel niet meer in de goede stand te zetten, want dat gaf zeker lawaai, dus daar hing ik, in een abnormale houding en maar hopen dat het lof niet te lang meer duurde.We kregen de slappe lach en die heeft tot het einde van de plechtigheid geduurd. Wat aan het altaar allemaal gebeurde hebben vanaf dat moment niets meer van meegekregen, we hadden het gewoon veel te druk met onszelf. Dat krijg je als je te laat komt maar, het was wel een heel gezellig, daar in het lof.

Riny

De kerk bemoeit zich met alles!

Ik blader wat door mijn geheugen. Op mijn externe harde schijf staan al mijn foto's. Daar ontdekte ik vanmorgen de 3 fotootjes van Henk. Hij heeft die mij gestuurd of een ander familielid van de tak Roggel. Die wat bewaart, heeft wat.

In de map "de jaren 50" zie ik een foto van Manresa. Dat is een onderwerp voor een verhaal. Deze foto is gemaakt in 1956. Ik zat toen op de Lindanusschool in Roermond. De examenklas ging op retraite, als voorbereiding op het verdorven leven dat ons te wachten stond. Voor ik in mijn geheugen ga graven, bekijk ik de foto en probeer namen aan de koppen te koppelen.

.

Boven in het witte rechthoekje zie je mijn kop. De haren stijf van de .... Ja, wat deed je in die tijd in je haar om ze in model te houden. Het moet een of ander vet zijn geweest. Zelfs op de fiets raakte je kuif niet in de war. Om maar niet te spreken van de 'hoondervot' achter op je hoofd.

Tot mijn verbazing staat er iemand op de deze foto die ik er niet op verwacht had. Jack Quicken!!! We zaten beide op deze school, maar ik wist niet dat we beiden in één van de examenklassen zaten. Volgens mij was toen nog niet met hem bevriend. Nu na 50 jaar zie ik hem staan op deze foto. Het wit rechthoekje heb ik uitvergroot. Links van mij staat Jack. Als jij, Jack, deze foto niet hebt, stuur me een emailtje en ik stuur een copie op fotopapier naar je toe.

De retraite.

Manresa lag in Venlo op de Kaldenkircherweg. Het was een klooster met kleine kamertjes voor de paters. Het waren een soort cellen. In zo'n cel stond een bed, een kastje, een stoel plus tafel. Op de tafel lag de Katechismus en het Nieuwe Testament. Wij zouden hier 3 dagen verblijven. Voorbereiden op het leven dat ging komen. De paters die ons die 3 dagen begeleiden, waren er van overtuigd dat we al uitschot waren en ze voorspelden ons het hellevuur als we niet terugkeerden op het goede pad. De verdorvenheid zat vooral in het andere geslacht. Ik zocht vertwijfeld naar mijn gruwelijke tekortkomingen. Ervaring met het andere geslacht had je alleen van horen zeggen. Ik was vroeger, toen ik nog 13 jaar was wel eens naar een film voor 14 jarigen geweest, maar dat kon het toch niet zijn waarvoor je eeuwig zou moeten branden. Ontspanning had je ook: kaarten, natuurlijk niet voor geld, sjoelbakken, pingpongen, mens erger je niet. Driemaal per dag kreeg je een donderpreek over je heen. Na de preek moest je op je kamertje de preek nog eens goed op je in laten werken. Het beetje interesse in de kerk dat ik toen nog had, hebben ze uit me gepreekt. Ik haatte deze paters, het waren sadisten. Ze moesten ze in hun eigen cellen opsluiten en nooit meer loslaten op de jeugd.

Een dagje Zeeland.

Het is 16 augustus 1977. Hennie en ik en de kinderen zijn op weg naar Zeeland. Het is de grote vakantie, de zon schijnt en een dagje strand vinden de kinderen prachtig. Achter in het koffer liggen de benodigdheden voor een dagje aan zee. De autoradio staat aan. Hilversum 2 'n zender met populaire muziek. Plotseling wordt het programma's onderbroken.

Elvis Presley is op 42-jarige leeftijd overleden. Het nieuws veroorzaakt een wereldwijde schok. De 'King of Rock & Roll' is dood .Elvis Aaron Presley wordt op 8 januari 1935 geboren in een arm arbeidersgezin. Zijn tweelingbroer Jesse Garon komt levenloos ter wereld. In 1948 verhuist het gezin Presley van Tupelo, Mississippi naar Memphis Tennesee. Zijn muzikale invloeden krijgt hij van de pop- en country muziek van die tijd, van de gospelmuziek en van de zwarte R&B. In 1954 neemt hij bij het legendarisch Sunlabel zijn eerste single 'That's allright mama' op. Dit wordt een regionale hit. Zijn optredens in die tijd zijn zeer controversieel. Door zijn schokkende bewegingen en zijn swingende heupen krijgt hij al gauw de bijnaam: "Elvis the Pelvis". De jeugd draagt hem op handen, de oudere generatie heeft er niet veel begrip voor.

In de jaren 50 was het mijn idool. De hoondervot was een copie van zijn haardracht, op mijn gitaar speelde ik de meeste van zijn songs. Favoriet was "One Night with You". Aan zijn films vond ik geen kl... aan. Na zijn militaire dienst in Duitsland werden zijn liedjes waardeloos, denk maar aan 'Mussi denn".

Het was stil geworden in de auto. Onze kinderen, hoe jong ze ook waren, kende deze zanger. Ik had veel LP's en die heb ik nog; ze liggen in een doos onder in 't fietsenhok. Je moet al 'n platenspeler hebben om ze te kunnen draaien. Nu gebruik ik alleen nog maar mp3 's.

Op de autoradio ging het programma weer verder. Er werden een aantal nummers van hem gedraaid. Ze vonden "I did it my Way" heel toepasselijk. Voordat we in Zeeland waren, was al een tribute aan Elvis geboren: " Remember Elvis Presley.De rest van de dag hebben we ons kostelijk geamuseerd.

Ik probeer op Internet de tekst van""Remember ..."te vinden.

Gevonden!!

Deze song kan ik niet op 16 augustus gehoord hebben, ze kwam op 18 augustus uit.

Tekst van Amerikaanse nieuwslezer:

.Last night I turned the radio on for the midnight news. Suddenly I thought I'd died of a broken heart when I heard the announcer say: The great rock singer Elvis Presley also known as the king just died in a hospital in Memphis Tennessee USA at the age of fortytwo years.

.

I remember Elvis Presley

Lord how I love to hear him sing

so I'll adore him just for ever

for he's the one and only "King".

Like he was singing "Now or never he's just a golden memory.

Good luck charm is not for ever

good luck songs we need 'em ever again

again I'll play your songs '

cause in my mind you haven't gone.

I remember Elvis Presley

Lord how I love to hear him sing

so I'll adore him just for ever

for he's the one and only "King".

Like he was singing "Now or never he's just a golden memory.

.

I remember Elvis Presley

Lord how I love to hear him sing

so I'll adore him just for ever for he's the one and only "King".

Like he was singing "Now or never he's just a golden memory.

So I'll adore him just for ever he's just a golden memory.